Είμαι η Μαρία και διαβάζω εδώ και καιρό τις ιστορίες σας. Έχω σκεφτεί πολλές φορές να γράψω. Όπως θα καταλάβετε το παρελθόν μου σημαίνει πλούσιο υλικό. Για την ώρα είπα να ξεκινήσω αντίστροφα, από την τελευταία, και στο μέλλον μπορεί να επανέλθω σε παλαιότερες.
Πριν αρκετά χρόνια, στην ηλικία των 18, εκτός από τις αμέτρητες καύλες, είχα και τα πρώτα σημάδια των αναζητήσεών μου στα σεξουαλικά.
Προηγούμενο μέρος: Η Αμαλία και οι σκληροί του Μαϊάμι (2ο μέρος) - Η Ωραία στα χέρια του Κτήνους
"Η Κάρεν δε θα είναι μαζί μας;" ρώτησε με έντονη απορία η Αμαλία τον Τζιάκομο. Ήταν νωρίς το πρωί και μόλις είχε αποβιβαστεί από την κατάμαυρη Cadillac Lincoln του συζύγου της, στην προκυμαία της «μαρίνας των πλουσίων», που έμοιαζε σαν ένα αχανές εκθετήριο για πλωτά παλάτια.
Όταν την είδα εκείνο το βράδυ στο καφέ της παλιάς μας γειτονιάς, ήταν σαν να κόπηκε ο χρόνος στα δύο, όπως τότε που χωρίσαμε, καθώς αναγκάστηκε να φύγει για δουλειά σε άλλη πόλη. Δε χαμογέλασα. Δε χρειάστηκε. Τα μάτια μας μίλησαν πρώτα.
Το καλοκαίρι ήλθε επιτέλους, δεκαοκτώ χρονών παιδιά, μέσα στις κάψες μας, θέλαμε να πάμε διακοπές. Η παρέα μας, πέντε αγόρια, τουρίστριες γεμάτος ο τόπος (1990), με δύο σκηνές πιάσαμε μια ωραία παραλία στα νότια της Κρήτης.
Απόγευμα Παρασκευής χτυπάει το τηλέφωνο. Έχουμε βλάβη σε νησί, στα Δωδεκάνησα, πρέπει να πας, θα σε πάρουμε σε λίγο για λεπτομέρειες, θα σου κλείσουμε εμείς τα εισιτήρια και όλα τα υπόλοιπα, οκ; Τι να πω και εγώ; Οκ, απαντάω...